~~YOLCULUK~~

Uzun zamandır gitmek istediğim bir yer vardı. Özlediğim bir kişiyi görmek istediğim bir yer. Ama bu  sefer oraya gitmeden hayal kurmucamtım, kurmadımda. İyi mi ettim bilmiyorum hayal kurmamakla ama hayal kurunca da yapamadığım zaman kendimi çok kötü hissediyorum. 

Şuan gitmek istediğim ve görmek istediğimin kişinin yanındayım. Çok özlemişim onu farkettim. Ancak bir sorunum var ben ona seni çok özledim diyemedim. Ondan başkasını, onun kadar sevdiğimi söyleyemedim. Çünkü ben buyum ben söyleyemem, duygularımı dile getiremem. Daha çok hareketlerimle gösteririm duygularımı. Yalnız kalınca sorun yok ama kalabalık içinde onunla canımlı cicimli hiç konuşamam...

Tamam hadi ben ilgi fazla gösteremiyorum.E peki sen neden göstermiyorsun. Neden her şeyi benden bekliyorsun. Ben elimden geleni yapıyorum peki sen neden azda olsa bana sevgini belli etmiyorsun. Onu da geçtim beni kıskandırmaya çalışıyorsun. Bazen diyorumki ya maksadı beni kıskandırmak değilde gerçekten başkalarına ilgi duyuyorsa. Beni öyle bir çelişki de bırakıyor ki. O kadar çok canım yanıyorki. İçimde onu şöyle evirip çevirerek dövme hissi oluşuyor. Yada onu o kadar çok pişman etmek istiyorum ki. Onu o kadar çok kıskandırmak istiyorum ki. Ama bi sorun var o benim kişiliğimi biliyor. Ben birini seversem başkasını gözümün ve gönlümün hiç bir zaman görmeyeceğini. Ben ona o güveni veriyorum. Ama onun bana olan güvenini ya ben göremiyorum yada o göstermiyor...

Çok yoruldum hemde çok. Şimdi ne yaşadınızki yoruluyorsun diyeceksiniz. Ben onun bile göremeyeceği çok şey yaşadım. Ben onu o kadar çok sevdimki. O kadar çok eziyet ettimki kendime bilemezsiniz. İçimdeki yangını bilemezsiniz. O benim için ilk sevdiğim adamdı. Daha doğrusu ilk karşılıklı aynı duyguları  hissettiğim kişiydi. İlk gözlerine aşkla baktığım kişiydi. En çok ne acıveriyor biliyormusunuz. Sen onu o kadar çok seviyorsun ki herşeyden vazgeçecek kadar. Ama o benim ne kadar çok sevdiğimi bilmesine rağmen umursamıyor...

Peki ben şimdi ne yapmalıyım siz söyleyin ben yapayım. Artık düşünemiyorum bile. Ona ne kadar kızgın olsam bile yok yani. En küçük bir ilgi gösterisinde hemen yumuşuyorum. En büyük yaptığım hata da bu. Ben herkesi çok kolay affedebilirim. Hatalarını kabul ettiklerini düşünürüm ve affederim. Sadece benim nefret ettiğim şeyleri yapmazlarsa. Yoksa isterse dünyanın iyilik meleklerinden olsun. Yüzlerine bile bakmam. İnsanların kendilerine göre bir sınırları vardır. Kendileri çizerler. O sınırı geçtikleri anda kendi adıma konuşaraktan söylüyorum. Bu dünyada sanki hiç yokmuş gibi davranırım. O kişiyi görünmez hale getiririm bulunmaz ortamda. Ben böyleyim cins bir insanım işte..

Bir dahaki yazımda görüşmek üzere hoşçakalın :) 

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

~~BÜYÜK DEĞİŞİM ~~

~~ BİR ÇARESİ BULUNUR ~~

~~BU KADAR SAF MISIN ? ~~