~~Hayatın bana olan acımasızlığı~~
Hayat o kadar anlamsızki bazen neden yaşadığımı bilmiyorum. Hiç kimseye güvenim kalmadı. Eğer varsada o da azcık kalmıştı . Onları da tüketmek için ellerinden gelenleri yapan da çoktur Benim hayatta en çok korktuğum şey yanlızlıktır. sevdiklerimin beni yanlız bırakmasıdır. Ailemi çok seviyorum. Onların bana ihanet etmiceklerini biliyorum. Ben en çok aileme güvenirmişim meğer. Kimse umrumda değil. Aşk da mutlulukta. Sadece onlar yanımda olsun yeter. Çok kavga edelim ama hiç ayrılmayalım. Herkes birbirine saygı duysun bu bana yeter.
Benim hayatta en çok önem verdiğim şeyi keşfettim. Buda insanların birbirine saygılı olmasıymış. Ben elimden geldiği kadar saygılı davranıyorum. Artık ne kadar becerebilirsem o kadarı elimden geliyor. Arkadaşlarımı değiştirmeyi sevmem. Ama onlar benim yanımdan ayrılmak için çabalıyorlarsada onların önüne de geçmem. Ayrılmak isteyene kapım her daim açıktır. Benim yanımda olanlar bana yeter gidenlere ise sözüm yoktur hiç bir zaman.
Ben sevgimi arkadaşlarıma, aileme, kardeşlerime gösteremem ama onları kendimden bile daha çok severim. Onlar benden önce gelirler. Sadece onların haberleri yoktur. :)
Aileme yeni katılan ablam ve abim var tabi onlarında iki tane çocukları. Beni yanlız bırakmadıkları için onlara ne kadar teşşekkür etsem azdır o kadar diyim. Her zaman bize yardım ettiler. Zor günlerimizde yanımızda oldular. Teşekkür ederim tekrardan. :)
Kendimden bazen nefret ediyorum. Yanımda o kadar iyi insan varken neden onlara sevgimi gösteremiyorum. Neden içime kapanık bir kızım. Neden ?
Herkes zamanla yenersin diyorlar. Ama olmuyor ne kadar denersem deneyim olmuyor işte. Kendinden nefret eden tek ben miyim bazen merak etmiyor değilim. Yaşadığım şeyler bazen şizofren olduğumu hissettiriyor bana. Acaba öylemiyim diye kendime sormuyor değilim. Yani anlıyacağınız ben yaşıyormuyum ondan bile tam emin değilim. :)
Kendimi bu kadar anlattığım yeter. Bir daha ki yazımda görüşmek üzere.
Not: Artık bu bloğuma canım sıkkın olduğunda yazacağım. Kendini tanıtmadan başkalarına dertlerimi yazmak içimi biraz rahatlatıyor...
Ben sevgimi arkadaşlarıma, aileme, kardeşlerime gösteremem ama onları kendimden bile daha çok severim. Onlar benden önce gelirler. Sadece onların haberleri yoktur. :)
Aileme yeni katılan ablam ve abim var tabi onlarında iki tane çocukları. Beni yanlız bırakmadıkları için onlara ne kadar teşşekkür etsem azdır o kadar diyim. Her zaman bize yardım ettiler. Zor günlerimizde yanımızda oldular. Teşekkür ederim tekrardan. :)
Kendimden bazen nefret ediyorum. Yanımda o kadar iyi insan varken neden onlara sevgimi gösteremiyorum. Neden içime kapanık bir kızım. Neden ?
Herkes zamanla yenersin diyorlar. Ama olmuyor ne kadar denersem deneyim olmuyor işte. Kendinden nefret eden tek ben miyim bazen merak etmiyor değilim. Yaşadığım şeyler bazen şizofren olduğumu hissettiriyor bana. Acaba öylemiyim diye kendime sormuyor değilim. Yani anlıyacağınız ben yaşıyormuyum ondan bile tam emin değilim. :)
Kendimi bu kadar anlattığım yeter. Bir daha ki yazımda görüşmek üzere.
Not: Artık bu bloğuma canım sıkkın olduğunda yazacağım. Kendini tanıtmadan başkalarına dertlerimi yazmak içimi biraz rahatlatıyor...
Yorumlar
Yorum Gönder